Thema "Oscars en de Belgen"

Vanaf februari gaan we van start met een cyclus rond alle Belgische films die een Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse Film hebben binnengehaald, een categorie die in recente jaren omgedoopt werd tot Beste Internationale Film. Net nu Lukas Dhont genomineerd is voor zijn film Close bieden wij u de kans om bij ons alle films die deze film voorafgingen te (her)ontdekken op het grote scherm en zo mee af te tellen naar de uitreiking op 12 maart 2023.

We beginnen met misschien wel de minst bekende film uit de reeks, Paix sur les champs (1970) van het voormalig hoofd van de Franstalige RTBF Jacques Boigelot. Hij slaagde er als eerste Belg in om een nominatie voor de Oscar voor Beste Buitenlandse Film op zak te steken. Vreemd genoeg kwam deze film in België pas in de zalen in 1971, precies naar aanleiding van deze nominatie. De film wordt telkens voorafgegaan door de zo mogelijk nog obscuurdere korte documentaire propagandafilm Little Belgium (1942) van Louis-Raoul Boogaerts, over een Oostendse vissersgemeenschap, gevlucht naar Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. De film werd genomineerd voor een Oscar in de categorie Beste Documentaire, de allereerste Oscarnominatie ooit voor een Belgische productie.

Regisseur Gérard Corbiau slaagde er zelfs in om tweemaal een nominatie in de wacht te slepen, eerst met Le Maître de musique (1988), en vervolgens zes jaar later met Farinelli (1994), maar hij greep telkens naast de prijzen. Voor Farinelli ging hij echter wel aan de haal met de Golden Globe voor Beste Buitenlandse Film.

De vertoningen van Le Maître de musique worden telkens voorafgegaan door de Oscarwinnende korte animatiefilm Een Griekse tragedie (1986) van Nicole van Goethem, waarin drie vrouwenbeelden die al eeuwen dapper de tijd hebben weerstaan, uiteindelijk toch ten onder gaan aan het geweld van brutale archeologen en vervuilende toeristen.

Met Daens (1992) van Stijn Coninx viel de eer voor het eerst te beurt aan een Vlaamse film. Na jarenlang de meest gevraagde regie-assistent te zijn geweest voor o.a. Robbe de Hert, Hugo Claus, Dominique Deruddere, ... en de monstersuccessen met komiek Urbanus, verbaasde Coninx vriend en vijand met zijn ambitieus historisch epos naar de roman Pieter Daens van Louis Paul Boon. De leden van The Academy verkozen echter de glamour van Catherine Deneuve en Indochine.

Dominique Deruddere – wiens nieuwste film The Chapel eveneens bij ons op het programma staat – volgde met Iedereen beroemd! (2000). Hij liet zich inspireren door de meer volkse Engelse komedies à la Brassed Off in combinatie met Scorsese’s The King of Comedy, maar hij moest het onderspit delven tegen Crouching Tiger, Hidden Dragon.

Een Oscar wonnen ze niet, maar Rundskop (2010), zette voor zowel regisseur Michaël Roskam als acteur Matthias Schoenaerts de poort wagenwijd open voor een internationale carrière. Hetzelfde gebeurde bij regisseur Felix van Groeningen en zijn hoofdacteurs Veerle Baetens en Johan Heldenbergh naar aanleiding van hun passage bij de Oscars met The Broken Circle Breakdown (2012). De film kreeg geen Oscar, maar won wel de César voor Beste Buitenlandse Film.

Het programma wordt aangevuld met het in Brussel wegens de covidpandemie nooit vertoonde Sound of Metal(2019), waarvoor de Amerikaanse poot van het Belgische productiebedrijf Caviar mee aan het Oscarfeestdis mocht schuiven. Van de zes nominaties waaronder die voor Beste Film en Beste Acteur en verzilverde de film er twee: voor Beste Geluid en Beste Montage.

Voorts vertonen we de documentaire Raoni (1977), van de Belg Jean-Pierre Dutilleux over de legendarische Raoni Metuktire en zijn strijd om het behoud van zijn habitat, het Braziliaanse Amazoneregenwoud. Dutilleux wist zelfs Marlon Brando te strikken voor deze met voor een Oscar voor de Beste Documentaire genomineerde film. Vermits deze film sinds het einde van de jaren zeventig niet meer vertoond werd is deze documentaire misschien wel dé te ontdekken film uit deze cyclus.

Afsluiten doen we in schoonheid met Tess (1979) van Roman Polanski. Toen de oorspronkelijke cameraman Geoffrey Unsworth tijdens de opnamen overleed nam de van oorsprong Belgische cameravorst Ghislain Cloquet het van hem over. Cloquet, die voordien reeds had samengewerkt met grote namen als Robert Bresson, Jaques Demy, Woody Allen, Arthur Penn ... en onze André Delvaux, werd samen met zijn overleden collega gelauwerd met de Oscar voor Beste Fotografie. De film werd erg geprezen voor zijn fotografie met natuurlijk licht, voornamelijk geschoten tijdens het zogenaamde ‘magic hour’. We vertonen de volledige 3 uur durende prachtig digitaal gerestaureerde versie en niet de ingekorte versie die destijds bij ons in de zalen verscheen.